Bramley is So Bracing!, de oorspronkelijke titel van dit verhaal, heeft Wodehouse ontleend aan het beroemde affiche van John Hassall Skegness is So Bracing! uit 1908 met die Vrolijke Vissersman. Die visser en die slogan zijn sindsdien in eindeloos veel varianten gebruikt. Van de visser staat in Skegness een standbeeld, en Bill Bryson gebruikte hem een paar jaar geleden nog voor het omslag van zijn boek The Road to Little Dribbling.
Voor de Tweede Wereldoorlog publiceerde Wodehouse, die altijd heel efficiënt met zijn werk omging, zijn verhalen altijd eerst in de tijdschriften (doorgaans eerst een in de VS en dan nog een in het VK, of omgekeerd), en bracht ze pas daarna uit in een bundel. Na de oorlog waren er echter nauwelijks nog tijdschriften die verhalen en feuilletons publiceerden, en was Wodehouse dus een belangrijk deel van zijn afzetmarkt kwijt. Een van de weinige uitzonderingen was Playboy. In dat blad heeft Wodehouse in zijn latere jaren dus nog vrij veel gepubliceerd. Nu is dat niet bepaald een tijdschrift waarin je Wodehouse zou verwachten, want het wordt niet in de eerste plaats gelezen om z’n literaire kwaliteiten. Anderzijds ontbreken in Wodehouse’ werk seksueel getinte aspecten, scabreuse grappen of zelfs maar pikante toespelingen geheel. Wodehouse en Playboy vormen dus een wat eigenaardige combinatie. Wellicht vandaar dat Wodehouse juist in een aantal Playboy-verhalen opvallend mooie en enigszins gevaarlijke dames opvoert in lichtelijk risqué situaties (zoals Valerie Fanshawe – a dish and a pippin – en Mabel Murgatroyd – a red-haired girl of singular beauty -) dan wel blonde dames met ‘billowy curves’ zoals Trixie Waterbury en de ‘substantial blonde’ uit dìt verhaal, teneinde dat publiek wat tegemoet te komen…
Podcast: Play in new window | Download
